நீங்கள் யாருக்காவது ஆறுதல் சொல்லியிருக்கிறீர்களா?

• அப்பாவையோ அம்மாவையோ இழந்து தவித்த நண்பர்களுக்கு,
  
• சொந்தங்கள் பிரிந்த அலுவலக சக பணியாளர்களுக்கு,
  
• தன் காதலைப் புரிந்து கொள்ளாமல், தன்னை தட்டிக்கழிக்கும் காதலனை நொந்துகொள்ளும் உங்கள் தோழிக்கு,
  
• நல்லவனாய் பழகி துரோகம் செய்து விட்டுச் செல்லும் நட்புகளைஅனுபவித்தவர்களுக்கு,
• காதலில் மூழ்கித் திளைத்து, கரையேறும்போது தனியாளாய் வருபவர்களுக்கு,

நீங்கள் எப்போதாவது ஆறுதல் சொல்லும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்திருக்கிறதா?

கல்லூரியில் படிக்கும் போது வாழ்க்கையே ஒரு விளையாட்டாய்ப் 

போய்க்கொண்டிருந்தது. படித்து முடித்து, வேலைக்கு வந்த பின்னும் அந்த மைதானத்தை விட்டு வெளிவரவில்லை மனது. அலுவலகத்திலும் அதே அரட்டை, அதே பொறுப்பில்லாத தன்மை. அந்த பெரிய மனுஷத் தோரணை ஏனோ வரவில்லை. பிரிவு, அதன் வலிகள், அதனிலிருந்து மீண்டு வருதல் - எதுவுமில்லாமல் சில ஆண்டுகள் ஓடிவிட்டன.

அம்மாவை இழந்த நண்பனுக்கு ஆறுதல் சொல்ல சந்தர்ப்பம் கிடைத்தும், தவற விட்டேன். சொல்லத் தெரியவில்லை-நேரில் பார்த்து சொல்லிக் கொள்ளலாம் - இப்படி எல்லாமே. அல்லது 'முதிர்ச்சி வரவில்லையா' என்று தெரியவில்லை. அப்படி இப்படி என்று பலமாதங்கள் கடந்துவிட்டது. 'தொலைபேசியில் ஓரிரு வார்த்தை பேசியிருக்கலாமோ' என்ற குற்ற உணர்வு தொடர்ந்து துரத்திக் கொண்டே இருக்கிறது.

'கல்யாணத்துக்கு கூட போகலைன்னா பரவாயில்ல, ஆனா சாவுக்கு கட்டாயம் போகணும்டா'-ன்னு ஊர்ப்பக்கம் சொல்வார்கள். அதைக்கூட செய்யாமல் இன்னும் சின்னப்பையனாகவே மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருந்தால் என்னவென்பது?!

கடைசியாய் சமீபத்தில் மற்றொரு தருணத்தில், ஒருமுனையில் என்னால் வெறுமனே கேட்டுக்கொண்டுதான் இருக்க முடிந்தது. ஆனால் அதுவே ஒரு மன முதிர்ச்சி்யை அளித்தது. எனக்குத் தெரிந்துவிட்டது, இன்னும் எனக்கு 'ஆறுதல் சொல்லத் தெரியவில்லை'. ஆனால் காது கொடுத்துக் கேட்க அவ்விடத்தில் நான் இருந்தது, மறுமுனையில் சற்று ஆறுதலளித்திருக்கும்.

ஆறுதல் தேவைப்படும் உங்கள் உறவுகளுக்கு, உங்கள் செவிகள் 'செவிமடுக்கட்டும்', உங்கள் நாவுகள் 'ஆறுதலளிக்கட்டும்'. உங்கள் கரங்கள் அவர்களைத் 'தாங்கிப்பிடிக்கட்டும்'.

படம்: http://pro.corbis.com/